Anne babanın mı çocuğun gereksinimleri mı?

“Çocuğunuzdan ısrarla yapmasını istediğiniz ya da bunları yaparsa güzel olur dediğiniz şeyler nitekim onun muhtaçlığını mı karşılayacak yoksa sizinkini mi?”

Bunu danışanlarıma söylediğimde yüzlerinde ekseriyetle tıpkı ifisime oluşur ve bakışlarında bir şaşkınlık görülür. Bunu hakikaten çocuğumdan neden istiyorum sorgulamasını anlık olarak yaşarlar. Sonrasında gelen cümleler ise genelde şöyle başlar: “Ama anne baba olarak onun güzel olmasını istiyoruz. Ne var güya kendi işini kendi yapsa, ödevlerini tek başına yapsa, sorumluluklarını alsa, bardağını bir yerden alıp bir yere koysa, dersleri düzgün olsa…”

Bazen de bu istekler daha farklı bir form alır ve bir hükmetme, denetim etme dileğine dönüşür. Ödevlerini ben ona söylemeden kendisi yapmalı, odası nizamlı olmalı, çantasını kendi hazırlamalı, ben telefonla konuşurken ortaya girmemeli…

Aslında ebeveynler çocuklarını denetim etmektense yahut nasıl birisi olması gerektiğini söylemektense, tercihlerine bedel vermeyi denese arisimaki münasebet iddia edilenden çok daha yeterli olacaktır. Hatta derin yaralar bile daha çabuk onarılacaktır. Bahisle ilgili Naomi Aldort Çocuğunuzla Birlikte Büyümek kitabında şöyle söyler. “…Bir diğerinin gereksinimlerine odaklanmak demek, onun kendi yolunda gidebilmesi için gereken her şeyi ona sunmak demektir; onun yolunu kendi hayalleriniz için kullanmak demek değildir. Çocuğunuza ilgi gösterirken kendinize değil, sisimece ona odaklanın; çocuğunuza imkanlar sunmayı, kendinizle ilgilenmekten başka tutun.”

Anlamak khadise gözükse de uygulamaya geçirmenin güç olduğunun farkındayım ve sizi en derinden anlıyorum. Zira kendimizle uğraşmak diğerleriyle uğraşmaktan her vakit çok daha zordur.

Ebeveynler kendi hislerinin ve muhtaçlıklarının farkında olmaya başlisimığında kendilerini daha rahat ifisime edebilirler. Böylelikle tercihlerini de çocuklarıyla paylaşabilir hale gelirler. Ebeveynlerin şikayet etmeden ve suçlamisiman sisimece duyguya odaklanarak konuşmaya itina göstermeleri, çocuklarının da kendilerini en uygun biçimde ifisime etme yollarını öğrenmelerini sağlayacaktır. Ebeveynler esasen çocuklarının hislerini nitekim anlisimıklarını uygun ifisimeler ile anlattıklarında ortalarındaki bağlantının arttığını ve bağın çok daha süratli bir formda kuvvetlendiğini görmeye başlarlar. Zira çocukların en çok anlaşılmaya ve anlaşıldıklarını tekrar tekrar duymaya muhtaçlıkları vardır.

Birinci evvel kendinize, sonra da çocuğunuza şefkat göstermekten vazgeçmeyin.