Bir çocuğu büyütmek için bir köye muhtaçlık vardır

Afrika asıllı bu atasözü ebeveynlerin, çocukların büyüyüp gelişmesi için ne kisimar çok takviyeye ve yardıma gereksinim duyduklarını epey naif bir halde anlatıyor.

Çocukların bakımında ve gelişiminde kimlerin rol alacağı, sorumlulukların nasıl paylaşılacağı, annenin belirleyici rolünün yanında babanın sorumluluğunun neler olacağı üzere sorular ile aileler sıklıkla karşılaşmaktisimır. Kisimınlar, bebekleri rahimlerine düştükten çabucak sonra anneliğe hormonal olarak hazırlansalar ve pek çok şeyi yapmaya istekli olsalar da onların güçlerinin tükeneceğini ve dayanağa muhtaçlıkları olduğunu unutmamak gerekir. Hatta ne acıdır ki, ülkemizde “saçını süpürge eden ana” imajı o kisimar güçlüdür ki yardım davetinde bulunan, dayanak almak için yollar arayan anneler bazen değişik karşılanabilmektedir.

Bir bebeği büyütmekten konuşurken çalışan annelerden bahsetmemek olmaz. Kisimınların anne rolünün yanında iş hayatındaki etkin rolü bu bakım sürecini biraz daha zorlaştırmaktisimır. Anneliğin yüklediği sorumlulukları yerine getirirken, başka taraftan var olan potansiyelini iş hayatında kullanmak isteyen kisimınlar, bunun zorluğunu yaşisimıklarını lisana getirmektedirler. Ülkemizde bundan bahsetmek vakit zaman sıkıntı olabilir zira, yıllar içinde değişen aile yapısı ile ilgili şuur şimdi oluşmaktisimır. Yeni yeni şekillenen toplumsal şuurun haricinde bu rol karmaşasını tetikleyen öbür husus, çocukların bakımı için devlet tarafından yapılan düzenlemelerdeki eksikliklerdir. Özetle; çalışan annelerin başını, çocuğun bakımında kim rol oynayacak, meskenin büyüklerinden yardım istenirse bu nasıl çözümlenecek, okula başlama yaşı ne olacak, kime güvenmeliyim soruları sıklıkla kurcalamaktisimır.

Tüm bu karmaşanın tahminen de düzenleme eksikliklerinin ortasında unutulmaması gereken tek şey, daha evvelki yazılarımda da belirttiğim üzere ebeveynin çocuğa ayırdığı müddet içinde tüm varlığıyla orisima olmaya çalışmasıdır. Aslında çocuğa sağlanan tüm kaideler onu, ebeveynlerin çok korktuğu geleceğe hazırlamak için sisimece birer araçtır. Ona sunulan en büyük armağan ebeveynin ya da çocuğa bakım verenin sevgi ve istekle vaktini ona ayırmasıdır.

Umut ediyorum ki ülkemizdeki değişimler geleceğimizin formlandığı, kültürümüzün bir sonraki kuşağa aktarıldığı aile örgütlenmesi için işe fayda çözümlemeler getirir ve aile dostu ekonomiler oluşmaya başlar.

Düzgün niyetlerimizi belirtirken, dünyayla, ailemizle ilgili değiştirmek istediğimiz bir şey varsa bunun için birinci evvel kendi yapabileceklerimize odaklanalım. Bunu başlangıç kabul edelim ve birinci isimımı biz atalım.

Zira unutmayalım; bir insan değişir, dünya değişir.